Γιατρέ μου να σου μιλήσω......;

Γιατρέ μου καλησπέρα, Σήμερα φόρεσα τα καλά μου για να έρθω να σε επισκεφτώ. Είμαι μια ασθενής μέσα σε τόσες άλλες μα θα ήθελα να σου πω δυο λόγια, μου επιτρέπεις; Ήρθα να σε δω γιατί εσύ, λέγεται, πως έχεις λύση στο πρόβλημα της υγείας μου. Ναι, ξέρεις δεν ήρθα εδώ ως πελάτισσα. Ασθενής είμαι που τη δεδομένη στιγμή το σώμα μου πονάει και ψάχνει γιατρειά. Με βλέπεις ήρεμη, μα δεν είμαι. Τα νέα που πήρα με σόκαραν. Κυρίως γιατί δεν γνωρίζω τίποτα για την διαδικασία της εξωσωματικής, δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι θα πέρναγα από αυτό το μονοπάτι στη ζωή μου. Μπορεί να διάβασα πολλά, μα όλα ήταν γενικά. Όλα είχαν συμβεί σε άλλους που είχαν την καλοσύνη να τα μοιραστούν, είτε σε μια εφημερίδα, σε ένα περιοδικό, στο διαδίκτυο. Όμως, χρειάζομαι μια βοήθεια, από κάποιον που έχει τις γνώσεις να με πάρει από το χέρι, κυριολεκτικά και μεταφορικά και να μου υποδείξει ποια σημεία αφορούν κι εμένα, ποια δεδομένα που αν τα απομονώσω θα απαντήσουν στις τόσες ερωτήσεις που έχω. Μη με κρίνεις... δεν έχεις υπάρξει στη θέση μου. Δεν ζητώ να μοιραστείς τίποτα από μένα, να μου συμπεριφερθείς σαν άνθρωπο θέλω. Έναν άνθρωπο που φοβάται, που τρέμει όλα όσα δεν γνωρίζει, που πρέπει να ηρεμήσει για να έχει το ψυχικό σθένος σιγά - σιγά να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Άκουσε τις απορίες μου. Για σένα ίσως είναι μια καθημερινή ίσως κατάσταση, άνευ σημασίας ή βαρύτητας. Γιατί εσύ κοιτάς το γενικό θέμα, εγώ όμως παλεύω να αναπνεύσω για να βγάλω την ημέρα μετά το σοκ που με βρήκε. Ίσως κάνω χαζές ερωτήσεις, δεν γεννήθηκα με ντοκτορά στα θέματα εξωσωματικής. Γιαυτό σε διάλεξα. Μπορείς; Προφύλαξέ με. Ξέρω πως το μονοπάτι που μπήκα είναι δύσκολο. Δεν περιμένω να μου προσφέρεις ροζ συννεφάκια για να επαναπαυτώ. Χρειάζομαι την αισιοδοξία σου παράλληλα με τις συμβουλές σου για ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Θέλω την πλευρά των πραγμάτων αν όλα πάνε καλά, μα θέλω και την συνέχεια αν τυχόν δεν πάνε. Έλα στη θέση μου. Ή στη θέση του άντρα μου. Αν ήμουν μέλος της οικογένειάς σου, δεν θα έκανες ό,τι πέρναγε από το χέρι σου για να βρεις μια άκρη; Κάντο και για μένα σε παρακαλώ που τρέχουν τόσα στο μυαλό μου και τα πιο πολλά είναι αρνητικά. Μη μου αφήνεις τις αμφιβολλίες να με διαλύουν, μήπως δεν έκανα κάτι σωστά, μήπως υπήρχε κάτι παραπάνω να κάνω αλλά δεν το σκέφτηκες έγκαιρα. Ναι, έχω επισκεφθεί κι άλλους γιατρούς. Γιατρούς που με είδαν ως πελάτισσα, γιατρούς που αντιμετώπισαν το σώμα μου σαν κάτι ουδέτερο, σαν ένα πράγμα χωρίς συναισθήματα. Αισθάνθηκα πολλές φορές σαν αντικείμενο. Όταν πονούσα αλλά δεν άκουγε κανείς, όταν ντρεπόμουν, όταν ένοιωθα άβολα σε αυτή την καρέκλα που κάποιες φορές νόμιζα πως ήταν καρέκλα βασανιστηρίου. Στην καλύτερη περίπτωση αισθανόμουν αόρατη. Όταν με συναδέλφους ή μαίες κουβέντιαζαν για τα ευρήματα και ρωτούσα μα κανένας δεν εξηγούσε τους επιστημονικούς όρους που άκουγα. Κι όταν που πετούσαν ένα χαρτί με τις επόμενες εξετάσεις που είχα να κάνω μα δεν υπήρχε χρόνος να απαντηθούν τα ''γιατί'' μου ή όταν η ελπίδα μου για το ''Θα τα εξηγήσουμε την επόμενη φορά όλα'' και αυτή η επόμενη φορά δεν ερχόταν ποτέ. Κανένας τους δεν σκέφτηκε τις λέξεις, τους όρους, τον τρόμο που είχα ''κλέψει'' , κανένας δεν σκέφτηκε ότι μέχρι την επόμενη φορά εγώ θα την βγάλω σε ένα μπαλκόνι, καπνίζοντας, μόνη και φοβισμένη με μια σβούρα μέσα στο μυαλό μου από που να ψάξω να βρω τις απαντήσεις μου. Κανένας δεν μπόρεσε να με φανταστεί στη Βιβλιοθήκη, ώρες ατελείωτες, να ψάχνω, να διαβάζω, να ρωτάω και να απαντάω μόνη μου, ή στο διαδίκτυο να ψάχνω να βρω κάποια που ίσως να έχει περάσει κάτι ανάλογο με μένα να την ρωτήσω, να μου απαντήσει, να με νοιώσει.... Ήρθα λοιπόν να σε συναντήσω.. Την ώρα που μου αφιερώνεις, όσο κι αν είναι αυτή, κάντην να είναι ουσιαστική. Περιμένω να είσαι σταθερός και ειλικρινής απέναντί μου. Γιατί δεν σου εμπιστεύομαι μόνο το σώμα μου μα και την ψυχή μου. Ξέρω πως δεν είμαι η μοναδική περίπτωση στον κόσμο. Για μένα όμως είναι η μόνη περίπτωση που δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Γιαυτό όταν με ακούσεις να σου μιλάω, άκουσέ με πρώτα σαν Άνθρωπος. Κι όταν η ψυχή μου πια σε εμπιστευθεί, απάντησέ μου και πάλι σαν Άνθρωπος που έχει τις γνώσεις να με γιατρέψει... Γιατρέ, σου έφαγα πολύ χρόνο το ξέρω. Σε ευχαριστώ που με άκουσες όμως. Μια ασθενής ΥΓ. Το αφιερώνω στον Άνθρωπο -Γιατρό που συνάντησα στο δρόμο μου και άλλαξε όλα μου τα πιστεύω για τους Γιατρούς. Σε αυτόν που με άκουσε, με βοήθησε, με άντεξε, με υποστήριξε, έκλαψε μαζί μου, ξενύχτησε μαζί μου, χάρηκε πιο πολύ από μένα και όχι... δεν ήμουν η μοναδική του ασθενής. Μηνά, σε ευχαριστώ. Με όλη μου την καρδιά.

   Ποτέ δεν γίνεται ευκολότερο. Όσο κι αν διαβάσεις όσο κι αν ενημερωθείς αυτό που βιώνεις ή θα βιώσεις δεν έχει μέτρο. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να βάλεις στο μυαλό σου το λίγο ή το πολύ που θα διαβάσεις ή θα ακούσεις από άλλες περιπτώσεις. Κάθε στάδιο θα σου αφήνει τα σημάδια του, που δεν είναι απαραίτητα άσχημα. Όσα ζήσεις να προσπαθήσεις να τα δεις σαν ένα ''μάθημα'' να γνωρίσεις τον εαυτό σου ακόμα καλύτερα αλλά και τον τρόπο που έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις τις δυσάρεστες καταστάσεις. Γιατί έτσι θα το δεις αρχικά: Την πιο δυσάρεστη κατάσταση που βρέθηκες από το πουθενά. 

   Πολλά από τα ερωτήματά σου θα απαντηθούν στο μέλλον και όχι όποτε θελήσεις εσύ. Κάποιες απαντήσεις θα έρθουν στιγμές που έχεις ξεχάσει ακόμα και τις ερωτήσεις που έχεις θέσει. 

   Όμως ένα έχω να σου πω: Όλη αυτή η διαδρομή έρχεται και με δώρα. Με εμπειρία. Με μαθήματα. Και μην πεις ότι δεν τα θες γιατί κανένας δεν σε ρωτάει. Στο τέλος όλα θα σου δώσουν το νόημα που ζητάς. 

(Από μια συζήτηση με μια φίλη......)

Σκέψεις...ξανά!

Η Εξωσωματική είναι ένα μεγάλο ΤΑΞΙΔΙ. Ταξίδι στο μέσα μας πρώτα και μετά ένα ταξίδι σε μάθημα ζωής. Σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο θα ήταν το ιδανικό, κάθε πρώτη προσπάθεια να έφερνε ένα μωρό. Τότε όλες οι απαντήσεις μας θα ήταν... ''Έλα βρε, η δεύτερη είναι και η τελιωτική.'' Δεν θα είχαμε προλάβει όμως να βρούμε το απόσταγμα αυτού του ταξιδιού γιατί όλες μας χρειαζόμαστε διαφορετικό χρόνο να ταξιδέψουμε. Όσο τολμάμε να λέμε ότι παλεύουμε για ένα παιδί, ανοιγόμαστε και συναντάμε κι άλλες κοπέλες που έχουν κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι με μας, δεν είμαστε μόνες. Πάνε 14 χρόνια που γέννησα τις δίδυμες, κι όμως, κάθε φορά που βλέπω μια φωτογραφία μωρού εδώ μέσα, κι έχοντας διαβάσει την ιστορία μιας κοπέλας, που το ομολογώ μπορεί να μη θυμάμαι το όνομά της, θυμάμαι όμως πότε πήγε στο μικροβιολόγο, πότε έκανε το τεστ, πόσο έδειξε, και μετά από λίγο καιρό βλέπω κάτι πατουσίτσες, κλαίω... Με την ίδια λαχτάρα που έκλαψα όταν είδα τα δικά μου. Και λογαριάζω αυτές τις πατουσίτσες δικές ΜΑΣ. Τολμώ να αναφέρομαι σε συζητήσεις με φίλες εδώ γύρω ως , το δικό ΜΑΣ μωρό. Κι όταν με ρωτάνε οι δικοί μου ''Μα την ξέρεις την κοπέλα;;;;'' χαμογελάω. Ξέρω τι έχει ζήσει. Ξέρω τι έχει περάσει. Γιατί το έχω ζήσει σε ένα βαθμό κι εγώ. Ίσως μεγαλύτερο ίσως μικρότερο.... τι σημασία έχει....; Σημασία έχει ότι τα ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!!! Και τώρα που τα καταφέραμε εμείς, νιώθουμε την ανάγκη να χτυπήσουμε φιλικά στην πλάτη τις νέες γεμάτες αγωνία παρουσίες που έρχονται ότι τελικά... ''Εκεί που ήμασταν είσαστε.... και εδώ που είμαστε θαρθείτε ρε γαμώτο... Δεν μπορεί! Θαρθείτε!!!!!''

Εξωσωματική και ελπίδα...

Θέλω και από εδώ να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη Μαυραγάνη, δημοσιογράφο του Ελεύθερου Τύπου για το άρθρο του φυσικά μα ιδιαίτερα για τον τρόπο που το προσέγγισε όπως και την καλή διάθεση να μου ζητήσει την άδεια να δημοσιοποιήσει την δική μου εμπειρία.

Το άρθρο βρίσκεται εδώ και ομολογώ πως μου άρεσε πολύ γιατί έχει αγγίξει πολλά κρυφά σημεία...

Παναγιώτη....
Τιμή μου ειλικρινά.

Εξομολόγηση

Είχαν περάσει δύο χρόνια όταν τελικά εκείνη αποδέχτηκε το γεγονός ότι κάτι πήγαινε στραβά.

Μπήκε στο ιατρείο του γυναικολόγου, προετοιμασμένη να ακούσει τα χειρότερα μα όχι ακριβώς έτοιμη για ό,τι άκουσε.
Το κέντρο που είχε κάνει τη σαλπιγγογραφία αρνιόταν να της δώσει απάντηση κι έτσι ήταν λογικό ότι αυτό που θα της έλεγε ο γιατρός της δεν θα ήταν και τόσο αισιόδοξο.
Μετά τη συνάντηση μαζί του, έπρεπε να μιλήσει στον άντρα της. Μουδιασμένη για όσα δεν καταλάβαινε, για όσα δεν ήξερε, για τις απορίες που της είχαν γεννηθεί, κατάφερε να του μεταδώσει το ίδιο μούδιασμα που είχε κι εκείνη.
Ζούσε σε μια πόλη που όλοι την ήξεραν. Και φοβόταν ότι ο γιατρός της δεν της έλεγε όλη την αλήθεια.
Όλο το απόγευμα εκείνης της ημέρας, διάβασε ό,τι υπήρχε στο ίντερνετ, και πήρε τηλέφωνο 3 γιατρούς σε 3 διαφορετικά μέρη της Ελλάδας να τους ρωτήσει τι ακριβώς είχε και το κυριότερο τι να περιμένει.
Όλοι την έσπρωξαν στην εξωσωματική γονιμοποίηση.
Άρχισε ένας μαραθώνιος ταξιδιών, πήγαινε - έλα, εξετάσεις και το χειρότερο....η κολπική εξέταση. Μπλιαχ! Όσες φορές κι αν την τιμωρούσαν έτσι, εκείνη την καρέκλα και ό,τι επακολουθούσε, δεν θα το συνήθιζε ποτέ!
Ο γιατρός που βρήκε στην Αθήνα, μετά από πολλές έρευνες ήταν "κεφάλι" στο αντικείμενο.
Άλλαζε γραβάτα κάθε πρωί και απόγευμα, κι όταν έμπαινε στο κέντρο ενημέρωνε και τον κύκλο γύρω του που τον ακολουθούσε, πότε είχε πάρει το συγκεκριμένο πουκάμισο ή κοστούμι.
Δεν αναλάμβανε να κάνει την εξωσωματική αν δεν γινόταν πρώτα εγχείρηση να αφαιρεθούν οι σάλπιγγες.
Τότε το βλαχάκι μπήκε για πρώτη φορά στο Μητέρα. Έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις και παρά την αντίθετη άποψη του γιατρού, έφυγε ξανά για το χωριό του για να βρει τις 700.000 χιλιάδες που χρειαζόταν η εγχείρηση.
Όταν πήγε στον πατέρα της , εκείνος της απάντησε πως ό,τι λεφτά έχει, δεν μπορεί να τα σηκώσει γιατί τα είχε κλειστά και θα έχανε τους τόκους.
Έτσι, βγήκε στη γύρα και δανείστηκε από όσους μιλούσαν ελληνικά. Σε κάποιες περιπτώσεις και σπαστά ελληνικά.
Η εχγείρηση έγινε και μετά από λίγο καιρό γράφτηκαν τα πρώτα φάρμακα και κάποιες εξετάσεις. 300.000 τα φάρμακα.
Δόσεις για τα έπιπλα, δόσεις για τα εργαλεία του νέου μαγαζιού που είχε στήσει ο σύζυγος, τα δανεικά, όλα έτρεχαν.
Μισή ντροπή δική της μισή όποιου έπεσε μπροστά της, μπήκε σε ένα φαρμακείο.
Τα ίδια συναισθήματα που νοιώθει κάποιος που αναγκάζεται να ζητιανέψει στα καλά καθούμενα στην κεντρική πλατεία της πόλης του, τα ίδια ακριβώς ένοιωθε κι αυτή.
"-Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις. Θέλω να κάνω εξωσωματική όμως και χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Μπορώ να σου πληρώνω τα φάρμακα που μου έχουν γράψει όποτε έχω; "
Η φαρμακοποιός την κοίταξε, της χαμογέλασε, της κατέβασε όλα τα φάρμακα, της τα έβαλε σε μια τσάντα και την έσπρωξε απλά προς την έξοδο.
Της ευχήθηκε καλή επιτυχία και εκείνη ένοιωσε την παρορμητική ανάγκη να την αγκαλιάσει και να την σφίξει γιατί το "Ευχαριστώ" έπεφτε φτωχό πολύ.

Και όλα άρχισαν.
Ενέσεις, χρονόμετρα, ταξίδια, εξετάσεις, υπέρηχοι, αναμονή, ασθενείς, γιατροί, μαίες, οι φωτογραφίες παιδιών που είχαν έρθει στον κόσμο επειδή κάποιοι βοήθησαν κάποιους...
Νύχτες άυπνες. Συναισθήματα φόβου, θυμού, απόρριψης. Οργής.
Μυστικοπάθεια. Αίσθημα ανικανότητας.
Το σύμπαν συνωμοτούσε κι όλα τα καροτσάκια με τα μωρά πέρναγαν από μπροστά της.
Φίλες, γνωστές, έμεναν έγκυες.
Και το πανηγύρι γύρω γύρω ρωτούσε: "Μα καλά...τόσα χρόνια κι εσείς δεν έχετε ακόμα παιδί;"
Κι όσες φορές εκείνη απογοητευόταν, εκείνος ήταν βράχος.
Βόλτα στις 3 τα ξημερώματα; Φύγαμε!
Νεύρα χωρίς λόγο; Δεν πειράζει.
Πονάς; Μαζί σου...

Κι έγινε η πρώτη προσπάθεια. Αφαίρεση ωαρίων, χωρίς αναισθητικό.
Ο γιατρός μιλούσε για τη νέα του γραβάτα. Αναισθησιολόγος....απών.
4 κοπέλες πριν από εκείνη, ριγμένες σε άσπρα κρεβάτια με ρόδες, 6 κοπέλες μετά από εκείνη στην ίδια κατάσταση.
Γρήγορες, μετρημένες κινήσεις, το τέλος.

"-Η επόμενη πελάτισσα!"

Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εκείνη αισθάνθηκε σαν πουτάνα υπό δοκιμή.
Κατάφερε να σηκωθεί και να φτάσει στο μπάνιο για να αδειάσει το περιεχόμενο που δεν υπήρχε από το στομάχι της.
Λυπήθηκε που δεν είχε το θράσσος να το κάνει μπροστά στο γιατρό για να έβλεπε τη φάτσα του.

Και η πρώτη προσπάθεια απέτυχε.

Αγώνας να ξεπληρωθούν τα δανεικά. Αγώνας για τη δουλειά. Αγώνας να πληρώσουν μέχρι και τη βενζίνα που είχαν χρεωθεί για τα δρομολόγια.
Λεφτά....λεφτά..λεφτά......και η αποτυχία.

Ασήκωτη.

Οι ισορροπίες λεπτές.

Και το πανηγύρι γύρω-γύρω είχε ένα πολύ όμορφο πάτημα όποτε αποφάσιζε να σε πατήσει κάτω μέχρι να πεις "Ελεος!"

Μια κρύα δεύτερη προσπάθεια, με το ταμείο, για να γλιτώσει χρήματα (Χα!) να πηγαίνει στο "Αλεξάντρας" μα τις εξετάσεις να πρέπει να τις κάνει αλλού, να ταξιδεύει πίσω και ξανά Αθήνα της κόστισαν μια εξωσωματική σε ένα κέντρο και ήταν ακόμη στα μισά. Δεν είχε τελειώσει καν τις πρώτες εξετάσεις.
Το νοσοκομείο δεν δεχόταν καμμία εξέταση από το ιδιωτικό κέντρο.
3 μήνες χαμένοι ανάμεσα σε λεωφορεία, εργαστήρια, εξετάσεις και δεν είχε δει ακόμα γυναικολόγο.
Και της ήταν αρκετοί.

Κρυφά μια Παρασκευή, παίρνει το λεωφορείο για την Αθήνα.
Ένας συγγενής είναι δικηγόρος. Τον έχει ενημερώσει για το τι θέλει να κάνει.
Διαζύγιο εις βάρος της, κι ό,τι ζητήσει ο σύζυγος η απάντηση θα ήταν ναι.
Χωρις διαπραγματεύσεις, χωρίς θυμούς, χωρίς καυγάδες.
Ό,τι κι αν της είπε ο δικηγόρος εκείνη ανένδοτη.
Δεν μπορούσε να στερήσει από έναν άνθρωπο που ήταν η Αγάπη προσωποποιημένη την οικογένεια κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στο γυρισμό με το λεωφορείο, συναντά μέσα τη μαία του γιατρού που της είχε κάνει την εξωσωματική. Μαθαίνει πως εκείνος είχε φύγει για διάφορους λόγους (κυρίως για ανάρμοστη συμπεριφορά )από το κέντρο και το είχε αναλάβει ο άλλος μέτοχος.
Ένας άνθρωπος που είχε την πλήρη υποστήριξη όλων όσων εργάζονταν στο κέντρο και που είχε πια την ευθύνη να καθαρίσει ό,τι είχε σακατέψει το "κεφάλι" που έφυγε.
4 ώρες η μαία της πιπίλιζε τα μυαλά.

"-Μια επίσκεψη θα κάνεις, τίποτα άλλο! Μίλησέ του μόνο!" της έλεγε και της ξανάλεγε.

Και εκείνη ξαναγύρισε με το ίδιο λεωφορείο στην Αθήνα.
Πήγε και είδε τον γυναικολόγο με έκτακτο ραντεβού κλεισμένο από τη μαία.
Μπήκε στο γραφείο του γεμάτη τσαμπουκά και με το στυλ "Χάρη-σας-κάνω-μη-μου-πολυκολλάτε!"
Και βρήκε έναν πράο ΑΝΘΡΩΠΟ που την λογάριασε ως ασθενή του.
Της εξήγησε πως η απαίσια διαδικασία που πέρασε την πρώτη φορά δεν ήταν ακριβώς η φυσιολογική. Είχαν γίνει λάθη. Κι αισθανόταν ένοχος επειδή με την άγνοιά του εκείνος είχε επιτρέψει να συμβούν.

Ήταν γύρω στις 2 ώρες μέσα στο γραφείο του.
Τέσσερις προτάσεις του θα την συντροφεύουν μέχρι να πεθάνει.
"-Η πάθησή σου δεν αποκλείει την πιθανότητα να κάνεις παιδί. Λες πως θες να τα παρατήσεις. Σκέψου λοιπόν τον εαυτό του στα 45 του, που δεν θα έχει πια επιλογές, να αναρωτιέται αν έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να κρατήσεις ένα μωρό στην αγκαλιά σου. Δώσε την απάντησή σου και πορεύσου με αυτήν."

Μπόρεσε και του μίλησε για όλα. Για τα χρήματα που χρωστούσε, για τη δυσκολία με τα φάρμακα, για τη δυσκολία της μεταφοράς. Κι εκείνος άκουγε ήρεμος, και της έδινε ό,τι εναλλακτικές μπορούσε να της δώσει.

Κι άρχισε πάλι ένας αγώνας. Το δεύτερο ημίχρονο.
Πήρε το δικηγόρο και του είπε να περιμένει.
Πάλι φάρμακα. Πάλι δανεικά. Πάλι εξετάσεις. Φτου κι από την αρχή.
Λεωφορεία, τσάντες με παγάκια για τις ενέσεις, καύσωνας, τρέξιμο, αγωνία, αγωνία, αγωνία....
Μέχρι που τρώει μια φλασιά.... Αφού είχε αποφασίσει τι θα κάνει μετά την πρώτη προσπάθεια, ας πάει και το παλιάμπελο, θα έκανε τη δεύτερη και αν αποτύγχανε κι εκείνη, θα συνέχιζε με το σχέδιό της.

Το πανηγύρι γύρω γύρω την έπειθε πως για να μην έχει παιδιά, σημαίνει πως δεν άξιζε να κάνει παιδιά. Και πως ο Θεός τιμωρεί όσους δεν έχουν συμπεριφερθεί καλά στη ζωή τους.

Και η μεγαλύτερή της έκπληξη ήταν ο Άνθρωπος - Γιατρός.
Συνέχιζε και την συναντούσε με την ίδια τρυφερότητα, την ίδια έγνοια όπως και την πρώτη φορά.
Παρέμενε η ασθενής που είχε δει την πρώτη φορά στο γραφείο του.
Δεν της ζήτησε ούτε μια φορά τα χρήματα....
Δεν ανέφερε ποτέ πόσο θα στοιχίσει. Όσες φορές κι αν τον ρωτούσε γιατί ήταν θέμα επείγον για εκείνη, ο Άνθρωπος άλλαζε συζήτηση.

Κι ήρθε η μέρα του τεστ. Βγήκε θετικό.
Βγήκε στον κεντρικό δρόμο της πόλης και ούρλιαζε από τη χαρά της. Και δεν ήταν μόνη.
Δίπλα της ήταν εκείνος.
Και πίσω τους ο μικροβιολόγος που είχε ζήσει όλη την ιστορία από την αρχή των προσπαθειών.
Πήρε το γιατρό της και τον άκουσε να φωνάζει από χαρά. Της ζήτησε να μην ανέβει Αθήνα, να κάνει μια κολπική εξέταση στην πόλη της. Χρειαζόταν μια επιβεβαίωση για το μέγεθος του εμβρύου.
Πήγε στο μοναδικό γιατρό που είχε τότε τέτοιο υπέρηχο στην πόλη της. Και της είπε να σταματήσει να λέει ψέμματα στο σύζυγο. Δεν ήταν έγκυος πια. Ένα έμβρυο που είχε εμφυτευθεί, το είχε χάσει και του το έκρυβε.
Βγήκε ο γιατρός και ζήτησε από το σύζυγο να την πάει για ένα καφέ, για να ξεχάσει το όλο ζήτημα. Να μην περιμένει να γίνει πατέρας. Όλα είχαν πάει στράφι.

Πήρε ξανά τον Άνθρωπο στην Αθήνα. Της ζήτησε να μείνει ακίνητη για 2-3 μέρες και μετά να πάει να την δει.
Στις 11 το βράδυ, τον παράκουσε και είχε φτάσει ήδη Αθήνα τον πήρε σπίτι του τηλέφωνο, και εκείνος ήρθε έξω από το κέντρο (σχεδόν) με τις πυτζάμες του να κάνουν τον υπέρηχο που θα τα διέλυε όλα.
Αμ δε! Βρήκε ένα σάκο με ένα φασολάκι μέσα....
Και μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα ακούστηκε ένα δυνατό "Ντουπ-ντουπ-ντουπ!"
"-Η καρδιά του είναι" είπε ο Άνθρωπος. Το φασολάκι ήταν μια χαρά!
"-Α! για μισό λεπτό. Ντουπ-ντουπ-ντουπ-ντουπ!" σε έναν πιο γρήγορο ρυθμό από τον προηγούμενο...
"Και το άλλο έμβρυο είναι μια χαρά! Αυτή είναι η άλλη καρδιά!" είπε ο Άνθρωπος.

"-Γιατρέ μου, ένα έχω και το έχω χάσει. Δεν ξέρεις τι λες!" απάντησε εκείνη.
Ο σύζυγος είχε βγει και ούρλιαζε στους άδειους διαδρόμους του κέντρου.

"-Έχεις δίδυμα και επιστροφές δεν κάνω δεκτές!" της είπε και αγκαλιάστηκαν αυθόρμητα κλαίγοντας. Ο Άνθρωπος έκλαιγε μαζί της! Μα γιατί;

"-Αυτός είναι ο σκοπός μου. Ο ρόλος μου. Το έργο μου. Μα εξαρτάται κι από όλες εσάς που είστε ασθενείς μου. Και μαζί, τα καταφέραμε πολύ καλά, δεν νομίζεις;" της απάντησε.

Μετά εκείνη κοίταξε την στάση που είχε στην άχαρη καρέκλα, τις πυτζάμες του γιατρού, τα στραβά γυαλιά του που έβαλε άρον άρον όταν τον πήρε τηλέφωνο, ο Άνθρωπος ακολούθησε το βλέμμα της και σκάσανε στα γέλια!
Στις 28 Ιανουαρίου, γεννήθηκαν οι δίδυμες.

Ο Άνθρωπος πληρώθηκε μετά από 6 μήνες.

Πήρε τα μισά χρήματα από όσα πίστευαν πως θα στοίχιζε η εξωσωματική.

Αρνήθηκε να πληρωθεί εκείνος, η μαία του και όλοι οι υπέρηχοι που έγιναν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Όταν πήγε να του δώσει τα χρήματα αναγκάστηκε να πάρει και τα δύο μωρά μαζί αφού δεν είχε που να τα αφήσει.

Και μέσα στην αίθουσα αναμονής ντράπηκε. Εκείνη είχε πια δύο μωρά. Οι άλλοι περίμεναν.

Ζήτησε συγνώμη για την αναστάτωση από όλους.

Βγήκε ο Άνθρωπος - Γιατρός, τους αγκάλιασε , έβαλε τα πορτ μπεμπέ στο πάτωμα κι έκατσε ανάμεσά τους.

Εκείνη τα τραβούσε για να τα κρύψει, και ο Ανθρωπος της έλεγε να του τα αφήσει λίγο..

"-Όλοι παλεύουμε για αυτό το θαύμα, μα όλοι μου στέλνουν φωτογραφίες... Κανείς δεν μου φέρνει να δω τη Ζωή όταν αυτή αρχίζει...."

Σκόρπια κομμάτια της εμπειρίας μου είχα ξαναγράψει.

Μετά από 8 χρόνια μπόρεσα χωρίς δακρύβρεχτα κείμενα να το ολοκληρώσω.

Εξαιτίας κάποιων κειμένων μου, η Ρούλα, μια άγνωστη από το διαδίκτυο, με βρήκε και βρήκε και την άκρη του νήματος.

Απέκτησε έναν γιο και κάνει τη δεύτερή της προσπάθεια.

Μια άλλη ψυχή το προσπαθεί ακόμα.

Κάποιος βρήκε αυτό το μπλογκ που έχω ξεκινήσει και που δεν το έχω τελειώσει γιατί δεν μου ήταν εύκολο και ξεκινά κι εκείνος σύντομα.

Πρόσφατα έμαθα πως και κάποιος άλλος διαδικτυακός φίλος είναι σε αυτή τη θέση.

Δεν ρωτώ λεπτομέρειες γιατί ξέρω το συναίσθημα.

Εύχομαι μόνο ολόψυχα όλα να πάνε κατ' ευχή. Για όλους.

Είναι αγώνας άνισος. Πιθανοτήτων v. συναισθημάτων.

Ο Άνθρωπος - Γιατρός μου είναι πάντα στη σκέψη μου.

Τον σκέφτομαι ακόμα με την ίδια αγάπη και τρυφερότητα όπως τότε. Μαθαίνω ακόμα νέα του, από απόσταση, διακριτικά. Καμαρώνω για εκείνον γιατί συνεχίζει να παραμένει Άνθρωπος και μετά γιατρός. Όποιοι φίλοι/γνωστοί έχουν πάει εκεί μετά από υπόδειξή μου, με κάνουν να μετανοιώνω που δεν μίλησα ανοιχτά πιο νωρίς. Ο Μηνάς και όσοι είναι γύρω του, συνεχίζουν και αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια ως ασθενείς και όχι ως πελάτες. Είναι εκεί και τους στηρίζουν όπως στήριξαν εμένα πριν τόσα χρόνια.

Η φαρμακοποιός, τυχαία το έμαθα, συνεχίζει με την ίδια διάθεση να βοηθάει όπου και όπως μπορεί.

Ο σύζυγός μου παραμένει ο ήρωάς μου για εκείνη την περίοδο.

Ήρωας που κατάφερε να με αντέξει. Να με ανεχτεί.

Και η πιο όμορφη εικόνα μου είναι εκείνου ανάμεσα στα παιδιά μας.

2017 Ενημέρωση:
18 χρόνια μετά....
Συνεχίζω να μιλάω δυνατά για ό,τι πέρασα, ό,τι αντιμετώπισα. 11 οικογένειες που διάβασαν την ιστορία μου, είχαν την ευτυχία να γίνουν γονείς στο ίδιο κέντρο που έγινα κι εγώ μαμά. Θα ήμουν νονά στα 4 από αυτά αν είχα την οικονομική δυνατότητα. Συνεχίζω να καμαρώνω για αυτόν τον Άνθρωπο που μετά είναι και γιατρός και για όλη του την ομάδα.

Ιστορίες...

Αν κάποια από τις κοπέλες που περνάει ή έχει περάσει μια παρόμοια διαδικασία και θέλει να τη μοιραστεί μαζί μας, ας μου τη στείλει στο εμαιλ μου και θα τη δημοσιεύσω. 

Επειδή τα σχόλια που γράφονται είναι σε διαφορετικά θέματα κάθε φορά, και θεωρώ πως και δύσκολο είναι να παρακολουθήσει κάποια τις απαντήσεις αλλά και επειδή δεν θα ήθελα η εξομολόγηση της κάθε μίας μας να χάνεται σε ένα απλό σχόλιο....

Και ένα  υστερόγραφο...

Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Το να παραδεχτώ ότι είχα άγνοια για το τι σημαίνει η εξωσωματική ως λέξη  ακόμα πόσο μάλλον ως διαδικασία ήταν και για μένα πολύ δύσκολο. Δεν είναι ντροπή όμως. Είναι το πρώτο βήμα. 

Το επόμενο είναι να δεχτείς την ασθένειά σου. Ή την ασθένεια του συντρόφου σου. 

Για τον εαυτό σου θεωρώ ότι είναι δυσκολότερο και να τον "συγχωρήσεις" και να τον παρηγορήσεις αν το πρόβλημα είναι λόγω δικής σου ασθένειας. Γιατί ασθένεια είναι. Μην επιτρέπετε σε κανέναν να σας μεταχειριστεί σαν υποψήφια πελάτισσα. Γιατί αν ήταν έτσι θα ψάχναμε για εμπόρους και όχι για γιατρούς που γιατρεύουν...

Αν το πρόβλημα οφείλεται σε ασθένεια του συντρόφου σου, απλά βάλε τον εαυτό σου στη θέση του. Και θα καταλάβεις πολλά...

Κυρίως όμως θα καταλάβεις πόσο τον αγαπάς...

Μερικές σκέψεις...

Όταν πέρασα από αυτή τη διαδικασία, το μάθημα που ήθελα-δεν ήθελα και κράτησα ήταν το εξής: Οι περισσότεροι γιατροί από αυτούς που είδα εύχονταν το πρόβλημα να ήταν στον άντρα και όχι στη γυναίκα. Κι αυτό για τον εξής σημαντικό λόγο: Τα προβλήματα που προέρχονται από τους άντρες συνήθως λύνονται μέσα στο εργαστήριο από τον βιολόγο.
Τα περισσότερα προβλήματα των γυναικών απαιτούν χειρουργικές επεμβάσεις απλές ή πιο πολύπλοκες κάτι που επιβαρύνει την ήδη χάλια ψυχολογία μας.

Λαμβάνω πολλά εμαιλς και ευχαριστώ πολύ αυτές τις ψυχές που απλόχερα μου εμπιστεύονται το πρόβλημά τους.
ΔΕΝ είμαι γιατρός. Είμαι απλά μία σαν εσάς.
Είχα την ευτυχία/ατυχία να περάσω από πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και δύο εξωσωματικές για να αποκτήσω τα δίδυμα κορίτσια μου.

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως από τη στιγμή που μπαίνετε σε αυτή τη διαδικασία, ο δικός μου γιατρός ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ πως είναι και ο δικός σας.
Τι εννοώ:

Έφυγα από δύο ιατρεία που ασχολούνταν με εξωσωματική γιατί ο γιατρός τους με ανέφερε ως πελάτισσα.
Δεν μπήκα καν στον κόπο να μπω στο ιατρείο του να συζητήσω.
ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΕΛΑΤΙΣΣΑ.
Κι όταν απευθύνομαι σε γιατρό δεν είμαι ποτέ πελάτισσα.
Η αδυναμία σύλληψης, στο δικό μου μυαλό είναι πρόβλημα υγείας για μένα.

ΕΙΜΑΙ ΑΣΘΕΝΗΣ.

Η σχέση που θα δημιουργηθεί ανάμεσα σε σας και το γιατρό σας, είναι ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας που θα κουβαλάτε σε όλη σας τη ζωή.
Θα πρέπει να νοιώθετε ασφαλής μαζί του. Να νοιώθετε πως τον εμπιστεύεστε.
Εγώ δεν ένοιωσα έτσι με τους δύο γιατρούς που προανέφερα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάποιες άλλες ασθενείς, δεν έμειναν ευχαριστημένες και δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Δεν μπορεί κανείς να διαγράψει τις ικανότητες ενός γιατρού από την συμπεριφορά του και μόνο.

Ο δικός μου γιατρός, για μένα ήταν πρώτα Άνθρωπος.
Μου έκανε το κλικ της εμπιστοσύνης από την στιγμή που μπήκα στο ιατρείο του και έμεινα εκεί.
Η διαίσθησή μου δεν με απογοήτευσε.

Όμως και πάλι αυτό δεν σημαίνει πως σε κάποια άλλη ασθενή κάτι δεν πήγε καλά.

Όπως και σε όλα τα επαγγέλματα κάποιοι είναι ευχαριστημένοι από κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο και κάποιοι άλλοι είναι δυσαρεστημένοι.

Το σημαντικό είναι τι θα είναι για σας ο όποιος γιατρός επισκεφθείτε.

Γιαυτό και μένω εκτός από ονόματα, καταστάσεις και εμπειρίες.

Σκοπός μου δεν είναι να τρομάξω κανέναν. Ούτε να κάνω τον ξερόλα.

Ξέρω μόνο τις σκέψεις σας, και τα συναισθήματά σας.

Ξέρω τη γεύση της αποτυχίας μετά από πολλά ξάγρυπνα βράδια..

Ξέρω όμως και τι είναι να κρατάς μια ζωή, κομμάτι της ζωής σου και του ανθρώπου που αγαπάς, στα χέρια σου.

Και τολμώ να πω ότι αξίζει.