Friday, April 05, 2013

Σκέψεις...ξανά!

Η Εξωσωματική είναι ένα μεγάλο ΤΑΞΙΔΙ. Ταξίδι στο μέσα μας πρώτα και μετά ένα ταξίδι σε μάθημα ζωής. Σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο θα ήταν το ιδανικό, κάθε πρώτη προσπάθεια να έφερνε ένα μωρό. Τότε όλες οι απαντήσεις μας θα ήταν... ''Έλα βρε, η δεύτερη είναι και η τελιωτική.'' Δεν θα είχαμε προλάβει όμως να βρούμε το απόσταγμα αυτού του ταξιδιού γιατί όλες μας χρειαζόμαστε διαφορετικό χρόνο να ταξιδέψουμε. Όσο τολμάμε να λέμε ότι παλεύουμε για ένα παιδί, ανοιγόμαστε και συναντάμε κι άλλες κοπέλες που έχουν κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι με μας, δεν είμαστε μόνες. Πάνε 14 χρόνια που γέννησα τις δίδυμες, κι όμως, κάθε φορά που βλέπω μια φωτογραφία μωρού εδώ μέσα, κι έχοντας διαβάσει την ιστορία μιας κοπέλας, που το ομολογώ μπορεί να μη θυμάμαι το όνομά της, θυμάμαι όμως πότε πήγε στο μικροβιολόγο, πότε έκανε το τεστ, πόσο έδειξε, και μετά από λίγο καιρό βλέπω κάτι πατουσίτσες, κλαίω... Με την ίδια λαχτάρα που έκλαψα όταν είδα τα δικά μου. Και λογαριάζω αυτές τις πατουσίτσες δικές ΜΑΣ. Τολμώ να αναφέρομαι σε συζητήσεις με φίλες εδώ γύρω ως , το δικό ΜΑΣ μωρό. Κι όταν με ρωτάνε οι δικοί μου ''Μα την ξέρεις την κοπέλα;;;;'' χαμογελάω. Ξέρω τι έχει ζήσει. Ξέρω τι έχει περάσει. Γιατί το έχω ζήσει σε ένα βαθμό κι εγώ. Ίσως μεγαλύτερο ίσως μικρότερο.... τι σημασία έχει....; Σημασία έχει ότι τα ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!!! Και τώρα που τα καταφέραμε εμείς, νιώθουμε την ανάγκη να χτυπήσουμε φιλικά στην πλάτη τις νέες γεμάτες αγωνία παρουσίες που έρχονται ότι τελικά... ''Εκεί που ήμασταν είσαστε.... και εδώ που είμαστε θαρθείτε ρε γαμώτο... Δεν μπορεί! Θαρθείτε!!!!!''